PPP – pandemiczny przestój planszówkowy
Dwie ostatnie recenzje na blogu pojawiły się z informacją, że dany tytuł ogrywaliśmy tylko we 2-3 osoby. Były to: Kamienna Mandala i Bonfire. Nie jest to wynikiem naszego lenistwa czy zmiany metodologii testowania planszówek. Wszystkiemu winny jest pandemiczny przestój planszówkowy.
Od początku pandemii staramy się z Kasią uważać na siebie i bliskich. W dużej mierze ze względu na stan zdrowia mojego taty, ale też i ze względu na nas, bo znamy osoby w dobrej formie, które nawet kilka miesięcy po zachorowaniu nadal nie wróciły do pełni sprawności. Wszystkie te lockdowny odbyły się oczywiście na graniu w planszówki, jak i RPG, ale jednak bardziej ucierpiały te pierwsze. Nie, nasze priorytety się nie zmieniły, jednak podczas pandemii na granie spotykaliśmy się właściwie tylko z naszą roleplayową ekipą, więc siłą rzeczy pierwsze skrzypce grały gry fabularne. Czterech graczy na planszówkę udało zebrać się raptem kilka razy (dużo łatwiej było skołować tylko jedną, niż dwie osoby), a w żaden z opisywanych tytułów nie graliśmy w takim składzie więcej niż raz, no może dwa. Opcje były trzy (chociaż tak praktycznie to dwie): szukać ludzi do grania, na co nie zdecydowaliśmy się z powodów podanych wyżej (planszówki są ważne, no ale zdrowie ważniejsze, tym bardziej, że nie po to odmawiamy sobie wielu rzeczy, by dać się „złapać” na ostatniej prostej), czekać z recenzjami, aż uda się ograć tytułu w pełnym składzie (co nie rokowało najlepiej) albo wrzucić recenzję zaznaczając, że tytuł testowaliśmy w ograniczonym zakresie. Padło na to ostatnie, chociaż wiem, że to nie idealne wyjście. Gra przecież może nabierać rumieńców przy czterech osobach albo też wypadać w takim składzie niezwykle kiepsko…
Światło w tunelu
Perspektywa na granie jednak robi się coraz lepsza! Kasia pod koniec maja szczepi się drugą dawką, ja na początku czerwca. Planujemy więc wówczas wrócić do nieco normalniejszego życia, szczególnie w kwestii spotkań na planszówki i RPG. W końcu będzie można poszerzyć grono graczy, odezwać się do osób, z którymi graliśmy przed pandemią, a po jej wybuchu wspólnie zdecydowaliśmy się zawiesić kontakty, a jeśli frekwencja naszych stałych bywalców nadal będzie ograniczała się tylko do jednego spotkania na RPG w tygodniu, to pewnie będziemy czuli się na tyle bezpiecznie, by poszukać ludzi „z zewnątrz”. Widzę światełko w tunelu i tym razem raczej nie jest to nadjeżdżający pociąg. Trzeba nadrobić stracone 1,5 roku grania, najlepiej jak najszybciej!
Pandemia miała jednak – w aspekcie planszówkowym – też swoje plusy. Częściej graliśmy w coś we dwoje, udało nam się nawet sięgnąć po SW: Rebelię i Pola Arle. W tę pierwszą grałem jeszcze jakoś w nie tak dalekiej przeszłości, natomiast dwuosobowe dzieło Rosenberga nie gościło na naszym stole od lat. Przegrałem też kolejne partie we Władcę Pierścieni: Konfrontację i stwierdziłem, że chyba mogę pozbyć się tego tytułu. Z podobnej kategorii wolę jednak Mr. Jacka, w którego zdarza mi się wygrać.
Głód planszówek
Największym jednak plusem całego tego ograniczania kontaktów jest chyba to, że nabrałem wielkiego apetytu na granie. Dzięki temu, że trochę odpoczęliśmy od recenzowania i ogrywania gier „na czas” (bo przecież trzeba się wywiązać z terminów) i ogólnie też graliśmy mniej, wrócił mi głód planszówek. Spoglądanie na półkę i marudzenie, że nie ma w co grać zastąpiło uczucie, że jest tyle gier, w które chciałbym zagrać, a czasu tak mało, bo trzeba pracować. Ponadto postanowiliśmy spróbować swoich sił w grach typu 18XX i na dniach mam zamiar zamówić 18Chesapeak!
Jestem też chyba gotowy, żeby spróbować poprowadzić sesję RPG obcym ludziom (może nawet w Obcego, jeśli scenariusz w naszej ekipie pójdzie sprawnie). Na razie na połowę czerwca planuję Obcego ze znajomymi, którzy nigdy jeszcze nie grali w RPG, więc też ich opinia na temat tego jak wypadłem będzie miała niemałe znaczenie. Jeśli wszyscy będą zadowoleni, to może poszukam chętnych na jakiś znany już i prowadzony wcześniej scenariusz.