Copernicon 2019 – relacja

13-15 września w Toruniu odbyła się kolejna edycja
Coperniconu. Nigdy jeszcze nie gościliśmy na tym konwencie, mimo że
cztery lata temu w czasie trwania imprezy
spędzaliśmy krótki urlop właśnie w stolicy piernika. Tym razem jednak
skusiliśmy się głównie ze względu na gry RPG, które na miejscu miały
mieć mocną reprezentację. Oczywiście mam na myśli Dungeons &
Dragons, bo to (na razie) jedyny system, w którym gramy. W tekście
standardowo opis punktów programu, które odwiedziliśmy, kilka słów na
temat organizacji całej imprezy, planszówek i ogólnych wrażeń z
Coperniconu.

Piątek

Po
ekspresowym rozlokowaniu się w hotelu ruszyliśmy po akredytacje. Ze
względu na nieubłaganie goniący nas czas złapaliśmy Bolta i po kilku
minutach byliśmy na miejscu. Wejściówki medialne rozdawane były przy
osobnym stanowisku, bez problemów odebraliśmy identyfikatory i… tuż
przed budynkiem spostrzegłem, że przez pomyłkę dostaliśmy te dla twórców
programu. Szybki powrót do stanowiska i wyszliśmy już z właściwymi,
wyposażeni też w książeczkę z mapkami, która kilka razy się przydała.
Nie tracąc czasu udaliśmy się do budynku liceum, w którym mieściły się
atrakcje dotyczące RPG-ów. W Toruniu byliśmy około 16:45, a do sali z
wystąpieniem Rebela dotarliśmy przed 18, więc poszło nam całkiem nieźle.

18:00 – Panel polskiego wydawcy Dungeons & Dragons

Pierwszy
punkt programu, na którym się pojawiliśmy. Podczas spotkania Maciej
Jesionowski z Rebela zaprezentował plany wydawnicze dotyczące systemu, z
których największe emocje wśród zebranych fanów RPG-ów wzbudziła
zapowiedź – Dungeons & Dragons Baldur’s Gate: Descent Into
Avernus. To ukazująca się właśnie na Zachodzie przygoda, będąca
jednocześnie prequelem do nadchodzącej trzeciej części gry komputerowej
Baldurs Gate. Ponad 250 stron książki umożliwia zabawę postaciom od 1 do
13 poziomu. U nas DIA pojawi się w 4 kwartale 2020 (jeśli wszystko
potoczy się zgodnie z planami wydawcy).

Poza
planami Maciej przytoczył kilka anegdotek o tym, jak wygląda
załatwianie różnych rzeczy z Wizardsami – łatwo nie jest. Z inicjatywy
polskiego wydawcy powstała nawet nieformalna grupa wsparcia, dzięki
której mniejsze firmy, zajmujące się DnD w krajach nieanglojęzycznych, mają trochę większą siłę przebicia. Niektórzy z was kojarzą może smycze z
logo Dungeons & Dragons (czarna smycz z czerwonym logo) – jak się
okazuje proces ich akceptacji przez oryginalnego wydawcę też trwał
swoje, a zrobienie gadżetu inni wydawcy przyjęli ze sporym zdumieniem
(że udało się zrobić coś TAK BARDZO fajnego).

W sali,
w której odbywała się prelekcja, tuż przy wejściu stał niewielki stolik
z wydanymi po polsku podręcznikami oraz tym, co ma jeszcze się ukazać
(m.in. karty czarów, Podręcznik Mistrza Podziemi, Sword Coast
Adventures). Zaszedłem tam przed innym punktem programu i spotkałem
chłopaka zainteresowanego D&D, który nigdy wcześniej nie grał w
RPG-i. Polecano mu właśnie Zestaw Startowy (Rebelowi udało się
przyoszczędzić kilkadziesiąt sztuk starterów specjalnie na Copernicon),
więc dorzuciłem do polecania swoje 3 grosze z perspektywy kogoś, kto
również wcześniej nie grał w RPG-i. Takich osób było zresztą więcej,
nawet w games roomie stał stolik z materiałami, przy którym można było
zapisać się na jedną z licznych sesji DnD rozgrywanych podczas konwentu.

19:00 – Filmowe prowadzenie gier fabularnych

Prelekcja
bardzo cenna dla nowego mistrza gry, jakim jestem. Prowadzący, Konrad
„Harry” Mrozik, opowiadał o tym, jak nadać swoim opisom (i tym samym
sesjom) filmowego charakteru, jak opowiadać, by gracze mogli sobie to
łatwiej wyobrazić, a narracja ich zaciekawiła. Jak tego dokonać? Musicie
pojawić się na prelekcji Harry’ego i dowiedzieć tego sami 😉 Była mowa o
wielu różnych zabiegach od kadrowania (opisywania konkretnych elementów
dziejącej się sceny) poprzez metafory, niedopowiedzenia (czyli
pokazywanie wydarzeń tak, by było wiadomo co się stało bez ich
bezpośredniego opisu)… Aż żałuję, że nie robiłem notatek, bo teraz
muszę odtwarzać wszystko z pamięci swojej i Kasi.

20:00 – Horror i fantastyka: na zawsze razem

Po
szybkiej gonitwie (prelekcja o prowadzeniu skończyła się jakoś ok.
19:50, do budynku, w którym odbywała się ta horrorowa Marcina
Podlewskiego mieliśmy jakieś 15 minut na pieszo, do tego trochę staliśmy
na przejściu dla pieszych) udało się dotrzeć na miejsce z lekkim tylko
spóźnieniem. Marcin Podlewski – autor Głębi i Księgi Zepsucia –
opowiadał na niej o motywach horroru w fantastyce, głównie podając i
krótko opisując przykłady filmów oraz książek. Zachęcał też do bliższego
zapoznania się z weird fiction, które możecie kojarzyć np. z prac Lovecrafta.

21:00 – Midnight Club Fireshow

Na
Rynku miał odbyć się pokaz zabawy z ogniem, a skoro i tak mieliśmy iść
zjeść jeszcze późną kolację, to postanowiliśmy połączyć przyjemne z
przyjemnym. Występującym nie można odmówić chęci i zaangażowania, jednak
cały występ nas nie porwał. Choreografia wydawała się dość rwana, widać
było, że to raczej kilka osobnych scenek, niż jeden, spójny pokaz.
Artystom zabrakło chyba kilku prób, bo o ile wypadnięcie rekwizytu może
się zdarzyć, to też raz czy dwa ognień mignął niebezpiecznie blisko
głowy kogoś z występujących (ewidentnie nieplanowanie). Największe
wrażenie robiły fragmenty z wełną metalową, która efektownie strzelała
iskrami. Widziałem już w sieci zdjęcia z występu i te wyglądają naprawdę
dobrze, jednak ciekawe uchwycone momenty nie oddają całości. Gdybym
cofnął się w czasie, to drugi raz nie spędziłbym tam kilkudziesięciu
minut (spektakl miał obsuwę, zamiast o 21 zaczął się jakoś 20-30 minut
później).

Sobota

Po
piątkowym szaleństwie i bieganiu po centrum Torunia, sobotę zaczęliśmy
wolniej. Udało nam się zdążyć na paradę cosplayerów ruszającą spod Dworu
Artusa na Rynek Nowomiejski, na który i tak się wybieraliśmy, bo to tam
mieściły się stoiska wystawców. Barwny tłum sprawnie przeszedł przez
centrum miasta, po czym cosplayerzy ustawili się do grupowych fotek, co
dało chwilę na pstryknięcie kilku zdjęć.

Hala wystawców

Mimo
oddalenia hali targowej (dużego namiotu, takiego wystawienniczego) od
większości punktów programu (niedaleko były tylko RPG-i) ruchu nie
brakowało, nie tylko po zakończeniu parady. Wystawcy sprzedawali bardzo
szeroki zakres towarów (jak to na konwentach) od japońskich przekąsek
poprzez wszelkiego rodzaju ozdoby i gadżety, aż po noże. No i oczywiście
planszówki. Swoje stoiska miały tam Rebel, Elekt, Black Monk oraz
FoxGames.

Połaziliśmy,
pooglądaliśmy i skończyliśmy ze skórzanym notesem (kupiłem sobie do
RPG-ów, wyglądał klimatycznie, a akurat miałem urodzinowe fundusze od
teściowej…, do tego notes ma wymienne kartki – wystarczy rozbebeszyć
zeszyt i można cieszyć się nowym wkładem) oraz kubkiem z jednorożcem
(chińszczyzna, ale lubię nietypowe i zabawne kubki, wiec za 35 złotych
się skusiłem). Wypiliśmy też Bubble Tea, której spróbowałem na Pyrkonie
po raz pierwszy i której fanem zostałem (oczywiście od czasu do czasu na
konwencie).

Wychodząc
zaszliśmy jeszcze do stolików Rebela i zagraliśmy w Mandalę (ostatnio
trochę wypadam z obiegu, skoro to Kasia wiedziała o istnieniu takiej
gry, a ja nie). Fajnym gadżetem w grze jest obrusik-mata, poza tym to
prosta, ale wciągająca karcianka. Bawiłem się dobrze, reguły ma bardzo
proste (chociaż nie wiadomo co w sytuacji, gdy komuś skończą się karty) i
ogólnie polecam na tyle, na ile można coś polecić po powierzchownym
poznaniu.

Games room

Tym
razem już spokojnym krokiem udaliśmy się do budynku Wydziału Matematyki
i Informatyki, w którym mieściła się sala panelowa i literackie oraz
games room. W games roomie cały czas panowała przyjazna, gwarna
atmosfera (sporą rolę odgrywało tu też ciepłe, przyjemne światło). Część
stolików przeznaczona była do prezentacji gier, to przy nich
spotkaliśmy Jacka od War with Goblins (link) oraz Krzysztofa od Elekta
(recenzja się pisze), a wieczorem machnęliśmy do siebie z Anią z
FoxGamesów (grającą w coś od konkurencji! 😉 ).
Gry wypożyczane były w zastaw identyfikatora, więc raczej każdemu
zależało, by wróciły. Oferta wypożyczalni nie była zbyt duża, ale
znalazło się w niej sporo popularnych tytułów, było więc w co pograć.
Sami jednak nie zajmowaliśmy nawet stolika, bo też czytanie instrukcji
na konwencie czy granie w coś już nam znanego w takich okolicznościach
przyrody nie sprawia nam frajdy. 

12:00 – Spotkanie z Martą Kisiel

Zaszliśmy
więc na spotkanie autorskie z Martą Kisiel. Nie bez obaw, bo i na
Polconie odhaczyliśmy ten punkt programu. Na szczęście pytania były
inne, a zadająca je Aneta Jadowska fajnie, z odpowiednią „chemią”
kierowała rozmową. Mimo że na koncie nie mamy jeszcze zbyt wielu pozycji
Marty (a może raczej na koncie mamy ich sporo, bo pieniądze z niego
zniknęły, a książki czekają w kolejce 😉 ), to przyjemnie było
posłuchać o motywacjach do pisania, warsztacie i samej twórczości
autorki.

14:00 – Okruchy rzeczywistości

Jeśli
czegoś można być pewnym, to tego, że spotkanie Wojtka Rzadka będzie
miłym i jasnym punktem dnia. Nie wiem skąd bierze on w sobie tyle
energii i pozytywnego nastawienia, ale aż można wpaść w kompleksy, że
jest się rozleniwionym mrukiem 😉 Wojtek prowadził prelekcję o RPG,
podczas której prezentował sposoby i techniki pozwalające wnieść do
sesji tytułowe okruchy rzeczywistości. Część pomysłów pokrywała się z
tymi przedstawionymi podczas spotkania o filmowym prowadzeniu RPG-ów,
część jednak była dla mnie zupełnie nowa („Och, przecież to takie
logiczne i oczywiste, czemu sam na to nie wpadłem!”). Znów nie robiłem
notatek (nikt nie notował, to głupio było siedzieć w licealnej sali z
zeszytem), ale mam nadzieję, że zapamiętałem wystarczająco (szczególnie o
przeskokach w czasie i przestrzeni lub angażowaniu opisowo innych
zmysłów niż tylko wzrok) i na pewno to wykorzystam.

16:00 – Konkurs cosplay

Punkt
programu, na którym najbardziej przydały się nam medialne wejściówki,
bo ich posiadaczy wpuszczano jako pierwszych, udało się więc zająć
miejsca w pierwszym rzędzie (luksus nieco mniejszy niż podczas Maskarady
i gali wręczenia Gry Roku, ale i tak w pełni satysfakcjonujący). Stroje
w większości przypadków ładne i pomysłowe, występy różnorodne (od
trwającej prawie 10 minut scenki po minutowe prezentacje), całość
sprawnie zorganizowana, chociaż pytania prowadzącej do cosplayerów w
trakcie narady jury pozostawiały trochę do życzenia. Największą radochę
sprawiła nam jednak reakcja zwycięzcy konkursu (za strój Fiddlesticka z
gry League of Legends i jego żywą, taneczną prezentację) – takiego
szczęścia dawno nie widzieliśmy.

18:00 – O konsekwencjach śmiertelności w RPG słów kilka

Kolejna
prelekcja o erpegach, ale aż żal było z nich nie korzystać, skoro
oferowano ich aż tyle. Tutaj wyczułem coś, co może przydać się
początkującemu mistrzowi gry i okazało się, że miałem rację.
Posłuchaliśmy więc o wadach i zaletach zabijania postaci graczy, o tym
kiedy z tego korzystać, kiedy nie oraz jak radzić sobie ze stratą. I
znów nie robiłem notatek 🙁

 

20:00 – Tabu w fantastyce (+ sporo mojego narzekania)

Zamknięcie
naszego drugiego dnia na Coperniconie! W panelu mieli brać udział
Cezary Zbierzchowski, Robert M. Wegner, Michał Cholewa i Jerzy
Rzymowski. Czyli trzech pisarzy i redaktor naczelny Nowej Fantastyki.
Twórczość Cezarego i Roberta znam i lubię, Michał już na Polconie wydał
się sympatycznym człowiekiem, Jerzy zawiaduje pismem, które od czasu do
czasu prenumerujemy – nic tylko iść i słuchać. Patrząc z perspektywy
czasu chyba byśmy jednak odpuścili panel, bo już po jakichś 30 minutach
miałem ochotę wstać i wyjść.
Oraz anulować prenumeratę NF.

Oczywiście nie przez to, że zamiast Roberta M. Wegnera na panelu pojawił
się Marcin Podlewski (jednego lubianego autora zastąpił drugi, więc nie
ma tego złego).

Temat
prelekcji był na tyle interesujący, że już od początku była jednym z
pewniejszych punktów w naszym planie. Tym bardziej, że już na Pyrkonie i
Polconie przekonałem się, że większości zaproszonych gości słucha się
przyjemnie. Niestety nie miałem doświadczenia z wystąpieniami Jerzego
Rzymowskiego.

AKTUALIZACJA: W komentarzach odezwał się Jerzy, więc możecie przeczytać jego wypowiedzi z pierwszej ręki.

Narzekanie mode: ON

I teraz będzie przydługi fragment moich wywodów i mojego
oburzenia. Śmiało więc możecie przeskoczyć do kolejnego podtytułu
(niedziela), a skrótowo chodzi o to, że szybko okazało się, że nie dość,
że naczelny Nowej Fantastyki ma inną wizję świata niż ja (okej, zdarza
się, nie da się przeżyć całego życia w komfortowej bańce osób o
podobnych poglądach), to jeszcze korzysta z argumentacji, na którą
najtrafniejszym określeniem jest wg mnie „gimnazjalna” (czyli płytka,
powierzchowna i mało merytoryczna). Wiecie, jak te wszystkie dyskusje w
komentarzach pod newsami o słowiańskości Wiedźmina, odgrywaniu postaci
przez aktorów o innym odcieniu skóry itd.

Zaczęło
się chyba od wspomnienia przez Jerzego o jakimś wywiadzie Toma Hollanda
(taki aktor od Spider-Mana, raczej nie spokrewniony z taką reżyserką
Agnieszką ani byłym prezydentem Francji), w którym zapytany o to, czy
zagrałby homoseksualnego pajączka powiedział, że bez problemu i chętnie.
I tutaj rozpoczęły się jakieś dywagacje, że może odpowiedział tak
dlatego, że bał się odpowiedzieć inaczej, bo poprawność polityczna itd.
Oczywiście bez jakichkolwiek dowodów, więc równie dobrze mogła być to
szczera odpowiedź, no ale paneliście wydawało się, że nie. Później było
tylko gorzej, od narzekania na czarną Arielkę po jakieś własne
dorabianie teorii do badań WHO. Może po kolei, żebyście mieli pełniejszy
obraz…

Jest
szansa, że to mój chory umysł, ale od naczelnego pisma o fantastyce
oczekiwałbym jakiejś otwartości albo chociaż zrozumienia kontekstu, że
kiedyś czarnoskórzy nie zostawali bohaterami komiksów i ogólnie dzieł
popkultury, bo taki był układ społeczny. Wiecie, prawa wyborcze uzyskane
w 1965, segregacja w szkołach, ogólnie mniejszy szacunek niż do białego
człowieka. Tak więc teraz chce się jednak zrobić ukłon w stronę
społeczności afroamerykańskiej i latynoskiej stanowiących łącznie ok. 20%
Amerykanów. Oni też chodzą do kin, oni też chcą jakoś bardziej
utożsamiać się z bohaterami. I nie, nowo stworzony superbohater nie
będzie miał statusu tak kultowej postaci jak Superman, Spider-Man czy
Kapitan Ameryka (kojarzycie kogoś takiego jak Isaiah Bradley, bo ja do tej pory nie miałem pojęcia o takiej postaci nie czytając komiksów). Stąd Miles
Morales jako Pajączek, Sam zostający prawdopodobnie następcą Kapitana w
Avengersach… Wydaje się to dość logiczne dla kogoś takiego jak ja,
kto popkulturą interesuje się hobbystycznie. Po dekadach białej Małej
Syrenki jej czarnoskóre wcielenie to przecież nie koniec świata. Aż
nasuwa się jeden z teksów ASZdziennika – Wielkie nieszczęście białych ludzi z Polski. Disney wymyślił, że Mała Syrenka będzie czarna.
I nie chodzi o to, że jestem zwolennikiem zmieniania koloru skóry
postaci fikcyjnych, bo pewnie zdarzyło mi się na jakieś reagować
oburzeniem, ale po pewnym czasie i chwili zastanowienia oburzenie
mijało. Bo to tylko postać fikcyjna, którą pewnie scenarzyści/reżyser/producenci/marketingowcy/ktokolwiek
starają się dopasować do realiów i rynku.

Kwestia
whitewashingu (czy w tym przypadku blackwashingu) budzi emocje i pewnie
będzie budziła je jeszcze latami. Każdy ma swoje poglądy, argumenty i
racje, więc w sumie nie ma co rwać szat. No ale tematyka tabu,
fantastyka, panel na Coperniconie, więc w dalszej części dyskusji
redaktor Rzymowski przeszedł do homoseksualizmu: że badania WHO
pokazują, iż wśród homoseksualnych mężczyzn jest zdecydowanie więcej
przypadków zakażeń wirusem HIV, więc właściwie wprowadzenie zakazu czy
też zniechęcanie do homoseksualizmu jest właściwie działaniem na rzecz
tej społeczności i pomogłoby zwalczyć tę chorobę. Oczywiście nie było
ani słowa o tym, że może podobny skutek miałaby legalizacja związków
jednopłciowych (nie mam pojęcia jakby było, ale przedstawiając jedną
stronę medalu wypada chociaż wspomnieć o drugiej możliwości). Tutaj
płynnie można przejść do tekstu, że prawa boskie zostały ustanowione dla
dobra ludzi i z troski o nich (a dokładniej prawa zostały poparte
boskim autorytetem dla dobra ogółu). Takich wrzutek było zresztą więcej,
nie notowałem ich, a teraz przytaczam (na tyle rzetelnie, na ile je
pamiętam) te, przy których coraz bardziej miałem ochotę na opuszczenie
sali.

Och, było jeszcze o
Nagrodzie im. Johna W. Campbella dla najlepszego nowego pisarza s-f, która została przemianowana w 2019 roku na Nagrodę
Astounding dla nowego pisarza po tym, gdy jej laureatka oskarżyła Johna
W. Campbella (zasłużonego redaktora science fiction) o faszyzm, co
wywołało dyskusję w środowisku i doprowadziło do zmiany nazwy. Na tekst
któregoś z innych panelistów, że podobno Campbell nie dopuszczał do
publikacji czarnoskórych autorów redaktor Rzymowski zaprotestował i
wyjaśnił, że dopuszczał, tylko nie pozwalał na to, by czarnoskórzy byli
bohaterami tych tekstów, bo wiecie, klimat społeczny tamtych czasów, o
którym było wyżej. Więc Campbell prosił o zmianę koloru skóry postaci.
Złoty człowiek, a tutaj zła kobieta (Jeannette Ng) śmie kwestionować
zasadność nazywania nagrody jego nazwiskiem… Wnioski jednak nasuwają się same – nie
dopuszczano do powstawania czarnoskórych postaci, były one białe, więc
teraz też powinny być białe, bo tak je stworzono.

Nie
chodziło zresztą tylko o argumentację (poglądy jak poglądy, każdy ma
własne, bardziej bolało nas niezrozumienie zjawisk przez kogoś, kto
siedzi w tym środowisku głębiej i dłużej niż my), ale również o ciągłe
przerywanie innym panelistom. Ciągłe. W praktyce panel był w dużej części wystąpieniem
Jerzego Rzymowskiego, który od czasu do czasu pozwalał dorzucić coś
innym gościom. A szkoda, bo reszta mówiła składnie, merytorycznie i z
sensem. Dużo chętniej posłuchałbym tego, co mają do powiedzenia, bez
zagłuszania ich często średnio merytorycznymi wstawkami.

Początkowo
brałem pod uwagę możliwość, że to nie to panelista miał na myśli.
Wiecie, czasami można palnąć coś skrótem myślowym i wychodzi z tego nie
to, co chciało się powiedzieć (been there, done that). Jednak w takim
przypadku Jerzy Rzymowski musiałby posługiwać się jedynie skrótami
myślowymi, a czasu „antenowego” miał przecież najwięcej ze
zgromadzonych.

Narzekanie mode: OFF

Przy okazji
spotkanie utwierdziło mnie też w przekonaniu, że musimy nabyć książki Michała Cholewy,
bo wydaje się on być mega pozytywnym i sympatycznym człowiekiem.

Niedziela

12:00 – Promieniowanie i promieniotwórczość

Przykład
tego, że na fizyce w szkole cierpiałem, a teraz wydaję pieniądze i
poświęcam czas wolny, by posłuchać o fizyce ;). Prelekcja okazała się
dość mocno naukowa i przyznam szczerze, że z moimi brakami w edukacji
ścisłej nie wszystko pojąłem. Jednak od ostatniej lekcji fizyki, na
której byłem, minęło ponad 10 lat. Wykład był jednak ciekawy, kilka
kwestii wyjaśnił, kilka uświadomił. Niestety czas nie pozwolił na
zagłębienie się w popkulturową część prelekcji, choć i tak nie żałuję
spędzonego na niej czasu.

13:00 – Jest klimatycznie. Ociepleniem nie trzeba się martwić, trzeba działać.

Cezary
Zbierzchowski ma właściwe podejście do kryzysu klimatycznego, o czym
przekonaliśmy się już podczas Polconu. Po prelekcji nie spodziewaliśmy
się niczego odkrywczego (oboje interesujemy się tematem), ale wyszliśmy z
założenia, że mądrego miło posłuchać. Pozostaje mi jedynie stwierdzić, że
właściwie pod wszystkim, co mówił Cezary, mogę się podpisać. Fajnie że
zwrócił uwagę na kwestię pomijaną przez wielu – wszelkiego rodzaju akcje
ze słomkami i gaszeniem światła po wyjściu z pokoju są o tyle ważne i
potrzebne, co symboliczne. Konsumencko jako Europejczycy radzimy sobie i
tak dobrze (recykling, świadomość), a zmian powinniśmy wymagać głównie w
skali systemowej i globalnej. Co jednak najbardziej mnie ucieszyło to
fakt, że Cezary zapowiedział, że pracuje nad książką, która porusza
tematy klimatu. Czekamy!

Organizacja i podsumowanie

Po
tegorocznym Polconie powiedziałem sobie, że gorzej zorganizowanego
konwentu takiej skali raczej nie spotkam. Copernicon pod względem
ogarnięcia, logistyki i całej tej otoczki, która nieprzemyślana może
odbić się na odwiedzającym, stał na dobrym poziomie. Jakieś tam zmiany
planu miały miejsce, ale polecana aplikacja (Konwencik) bardzo dobrze
sobie z nimi radziła. Mapki pomagały odnaleźć nie tylko budynki z
punktami programu, ale też konkretne sale oraz miejsca, w których można
coś zjeść. Do tego cała impreza odbywała się w ścisłym, ślicznym centrum
Torunia.

Słowem podsumowania dorzucę, że
planszówkowa reprezentacja była raczej kiepska. W tym samym czasie w
Katowicach odbywała się spora planszówkowa impreza i to na niej skupili
się wydawcy, to tam można było poznawać nowości. W Toruniu gralnia, w
przeciwieństwie do Polconu, była w ważnym punkcie programowym, jednak
zabrakło mi elementu targowo-planszówkowego, czyli możliwości pogrania
na stoiskach wydawców. Fani nowości mieli jednak okazję zagrać w Elekta
(już nie taka nowość, ale tytuł nadal walczy o popularność wśród
szerszego grona odbiorców) czy w prototyp wspomnianego War with Goblins.
Pod kątem planszówek było więc bardziej casualowo i popowo, natomiast
reprezentacja RPG-ów poszła w tę geekowską stronę prelekcji i grania.

Kasia:

Ja
dorzucę jeszcze, że mimo całego uroku Torunia i przyjemności płynącej
ze spacerowania po nim, troszkę uciążliwe było przemierzanie sporych
odległości pomiędzy poszczególnymi salami prelekcyjnymi. Na plus
natomiast zaliczę bogaty program, w którym można było swobodnie znaleźć
coś dla siebie oraz mimo tego, jednak pewne poczucie kameralności. Bez
wielkich kolejek i dzikich tłumów rodem z Pyrkonu. Rozmieszczenie
konwentu w przestrzeni miasta (a nie zamknięcie np. w jednym kampusie)
sprawiło też, że całe wydarzenie było bardziej widoczne dla turystów i
mieszkańców. Widziałam na przykład, że do hali wystawców zaglądali
przypadkowi spacerowicze, a uczestnicy w strojach i z tabliczkami „free
hugs” budzili zainteresowanie i uśmiechy. Może dzięki temu łatwiej jest
oswoić fantastykę i tych „dziwnych ludzi z komiksów” (zasłyszane od
przechodnia).

Czy jesteśmy zadowoleni z naszego pierwszego Coperniconu? TAK!

Czy wrócimy jeszcze na imprezę? TAK!

Copernicon dał radę zarówno organizacyjnie, jak i merytorycznie. Było fajnie, polecamy!