Zaćmione życzenie – recenzja komiksu

Legendy Wrót Baldura były dość proste pod względem fabuły, struktury opowieści oraz ilustracji. Zaćmione życzenie we wszystkich tych warstwach stawia poprzeczkę nieco wyżej. Czy również przyjemność płynąca z lektury jest więc większa?

Rysunki są bardziej szczegółowe niż w opisywanym wcześniej zeszycie i, mimo że nadal barwne, to nieco poważniejsze. Kierując się okładkami to właśnie po Zaćmione życzenie sięgnąłem jako pierwsze, bo obiecywało ciekawszą opowieść.

Komiks opowiada o grupie bohaterów, śledząc ich losy od początku ich przygód po walkę o naprawdę dużej stawce. Poprzez przeskoki w czasie na ponad stu stronach śledzimy więc praktycznie całe losy drużyny dość charakterystycznych poszukiwaczy przygód. Pierwsze skrzypce gra tutaj władająca magią Helene, która swoją osobą absorbuje dużą część uwagi czytelnika. Jej towarzysze także są nieco „dziwniejsi” od dość klasycznych archetypów dedeczkowych postaci, które można było spotkać w Legendach Wrót Baldura.

Komiks stawia na przedstawienie relacji między postaciami i samych bohaterów, pobieżnie traktując – wg mnie trochę zbyt pobieżnie – świat ich otaczający. Przez to nie czułem wagi dziejących się wydarzeń, a los wysp Moonshae średnio mnie obchodził. Niestety również bohaterowie jakoś nie zdobyli mojej sympatii i przez to, że było ich kilku, z żadnym nie nawiązałem bliższej więzi.

W odbiorze historii nie pomagały mi przeskoki w czasie, przez które trochę gubiłem się w fabule. Raz w kadrze widzę wielką bitwę, za chwilę jestem w spokojnym lesie, by nagle znaleźć się na bagnach wśród dziwnych kotołaków. Sporo było w tym chaosu, przez co nie mogłem nacieszyć się opowieścią, a finalnie zdecydowanie bardziej podobał mi się scenariusz komiksu, po który sięgnąłem jako drugi, a którego recenzja pojawiła się na blogu wczoraj. Zaćmione życzenie po prostu mnie nie wciągnęło.

Muszę jednak oddać zeszytowi, że przedstawił stosunkowo poważną historię, ukazując też w ciekawy sposób relacje i los bohaterów. Pod tym względem na pewno był „doroślejszy”. Wydaje mi się, że historia zyskałaby na chociaż lekkim jej wydłużeniu, by chociaż chwilę dłużej „zostać” w jednym miejscu i pogłębić wiedzę o świecie oraz bohaterach.

Fajnym zabiegiem jest umieszczenie na końcu tomu kart postaci do gry fabularnej Dungeons&Dragons. Bohaterów z komiksu przedstawiono na 2. poziomie oraz na 20., z końca opowieści. Wydaje mi się też, że historia może stanowić ciekawą inspirację do jakiejś kampanii D&D.