Władca Pierścieni LCG – recenzja

Living Card Game, do których zalicza się Władca Pierścieni
Gra Karciana, to współczesny następca karcianek kolekcjonerskich (CCG).
Gwarantuje graczom większe bezpieczeństwo finansowe, bo karty w zestawach są
jawne – nie ma ryzyka, że w kilkudziesięciu zakupionych pakietach nie będzie
nic wartościowego i potrzebnego do budowanej przez nas talii. Jest to też gra,
o której głośno ostatnio zrobiło się za sprawą wydawnictwa Galakta, które
zdecydowało się nie kontynuować polskiej edycji tego LCG (aczkolwiek ostatnio
okazało się, że jeszcze nie wszystko zostało przesądzone, o czym pod koniec).
Przede wszystkim jednak, jest to osadzona w Śródziemiu karcianka kooperacyjna,
w której gracze stawiają czoła niebezpieczeństwom czyhającym na nich podczas
różnych przygód. Gra jest przeznaczona docelowo dla 1-2 graczy, chociaż
posiadając więcej zestawów podstawowych może w nią grać kilka osób.

Wygląd i wykonanie

Aragorn, XVI wódz Dúnedainów, dziedzic Isildura.

Wiktor:

Gra oryginalnie wydawana jest przez FFG, co samo już
wskazuje na dobrą jakość. Nie inaczej jest w tym przypadku. Władca Pierścieni
składa się z porządnych kart, grubych żetonów i praktycznych tabliczek do
zaznaczania zagrożenia.

Prawdziwą ucztą dla oka są natomiast ilustracje na
kartonikach. Od brodatych, krępych krasnoludów, przez smukłe, delikatne elfy i „hobbicie”
niziołki do groźnych orków oraz Nazguli. Wszystkie wyglądają dobrze,
wprowadzają w klimat Władcy Pierścieni. Bardzo cieszy mnie, że nie zdecydowano
się na użycie zdjęć z filmu, co byłoby porażką.

Jako że lubię ładne karcianki w tej kategorii ode mnie wysoka nota,
jest to świetnie wykonana gra, którą można by zbierać jedynie dla grafik na
kartonikach. Niby mógłbym odjąć jeden punkt za nędzną wypraskę, ale zauważyłem,
że w przypadku wielu gier jest to normą.

Potężne i groźne trolle.

Kasia:

Do wyglądu i wykonania samych kart właściwie nie mam
zastrzeżeń, jedynie niektóre ilustracje nie całkiem odpowiadają moim książkowym
wyobrażeniom (np. Legolas to kompletnie nie moja bajka i niezmiennie wydaje mi
się, ze jego rysunek przedstawia kobietę ;)). Co do pozostałych elementów, to
na plusy zasługują liczniki punktów zepsucia oraz żetony. Natomiast pudełko,
mimo że opatrzone ładną grafiką, jest raczej niefunkcjonalne. Zresztą wypraska
została przez Wiktora pocięta na kilka przegródek, które też nie sprawdzają się
niestety idealnie.

Ocena Wiktora: 8/10

Ocena Kasi: 7/10

Zasady i instrukcja

Wiktor:

opis zasad:

Talia gracza składa się z bohaterów (walczących, biorących
udział w wyprawach i generujących nam zasoby, za które wystawiamy inne karty),
dodatków do nich (różnego rodzaju sprzęty, zbroje, ale też np. tytuły – namiestnik),
sprzymierzeńców i wydarzeń (czarów). Za ich pomocą gracze (bądź gracz, ale na
potrzeby recenzji niech będzie gracze, w końcu gramy w planszówki we dwoje)
starają się pokonać talię wrogów, w której do przemierzenia mają różne znane ze
Śródziemna obszary, walczą z wrogami i padają ofiarą podstępów. Celem gry jest „przejście” wszystkich kart scenariusza.
Polega to na położeniu na nich odpowiedniej liczby żetonów podróży oraz, często,
na wypełnieniu tekstu karty (np. aby przejść dany obszar trzeba pokonać
wszystkich wrogów).

Nie będętutaj
przytaczał instrukcji, ale mam nadzieję, że te kilka zdań chociaż nakreśli o co
chodzi w karcianym Władcy.

1. Zasoby

– otrzymujemy po 1 żetonie zasobów dla każdego z bohaterów,
dobieramy kartę

2. Planowanie

– wydając zasoby wystawiamy sprzymierzeńców, zagrywamy
wydarzenia i dodatki

3. Wyprawa

– pozwala wysłać kilka postaci, aby zmierzyły się z
czekającymi na nie przeciwnościami i przeciwnikami. Przed podliczeniem naszej
inicjatywy z talii spotkań odkrywa się po jednej karcie na każdego z graczy, następnie
porównuje się wartość inicjatywy postaci do siły zagrożenia wszystkich kart w
sferze przeciwności. Jeśli wygramy – kładziemy żetony wyprawy na aktywny obszar/kartę
scenariusza. Przegrana biorących udział w wyprawie podnosi nasz poziom
zagrożenia.

4. Podróż

– wybieramy jeden z odkrytych „wrogich” regionów i „idziemy
do niego”. Wówczas kartę kładzie się z boku, nie uwzględnia się już jej
zagrożenia, a znaczniki drogi po udanej wyprawie lądują na tej karcie, a nie na
karcie etapu wyprawy.  Czasami aktywny
obszar ma jakiś wpływ na grę (np. wzmacnia przeciwników) lub wywołuje efekt po
jego „przejściu”.

5. Spotkania

– wrogowie o sile zagrożenia równej lub mniejszej naszemu
zagrożeniu wchodzą w nami w zwarcia (będziemy zmuszeni do walki z nimi podczas
następnej fazy)

6. Walka

– wybieramy atakujących i blokujących, rozpatrujemy
obrażenia, a później sami możemy atakować wrogów w zwarciu

7. Odpoczynek

– odświeżamy karty, podnosimy zagrożenie o jeden i
przekazujemy dalej znacznik pierwszego gracza

Pełną instrukcję w formacie PDF znaleźć można na stronie
wydawcy (Galakta) -> http://galakta.pl/download/LOTR_LCG_instrukcja.pdf

Przykładowe rozłożenie gry. W tym przypadku brak potworów w zwarciu.

opinia:

Przebieg gry nie jest szczególnie skomplikowany, chociaż
zdecydowaliśmy się na wydrukowanie sobie kart pomocy, które rozpisują całą turę
i pomagają się połapać w tym co można robić, a czego nie. Instrukcja jest
napisana nieźle – zasady są zrozumiałe i do przyswojenia, chociaż czasami
odnalezienie czegoś w książeczce (w ogniu walki) bywa trudne. Plusem jest
wyjaśnienie słów kluczowych na końcu instrukcji, bo nawet po rozegraniu sporej liczby
partii można zapomnieć jakie jest dokładne działanie danej mechaniki. Mimo to przydałyby
się kraty pomocy graczy, których jestem wielkim fanem, bo są praktyczne i
ułatwiają rozgrywkę. Na szczęście jest BGG i dostępne tam, tworzone przez
fanów, materiały.

Ocena 7/10, chociaż najchętniej dałbym 7,5 😉 Minus szczególnie za instrukcję, którą zdarza
mi się wertować w poszukiwaniu zasad, często bez efektu. W oczy rzuca się też
brak kart pomocy, które rozwiązałyby ten problem.

Karta pomocy z wypisanymi fazami gry.

Kasia:

Zasady Władcy Pierścieni nie należą do nadmiernie
skomplikowanych, ale nie są też banalne. Dla ułatwienia warto zaopatrzyć się w
kartę pomocy, która zawiera skrót faz. Jedną z bardziej kłopotliwych spraw w
grze jest zapamiętanie, w których momentach występują okienka pozwalające na
rzucanie kart wydarzeń. Już kilka razy zdarzyło mi się dostać reprymendę za zagranie
karty w niewłaściwym czasie 😉

Ocena Wiktora: 7/10

Ocena Kasi: 7/10

Rozgrywka

Wiktor:

Kooperacyjna karcianka? Poważnie? W to da się grać? To były
moje myśli, jako że Władca Pierścieni LCG był pierwszą taką grą, z którą miałem
do czynienia. Okazało się, że grać można, a co więcej sprawia to frajdę. Zakupy
rozpoczęliśmy od podstawki oraz dodatku Polowanie na Golluma, a niedługo
później dokupiliśmy Starcie u stóp Samotnej Skały. Nawet z takiej niewielkiej
liczby kart da się złożyć sensowną talię, którą przy odrobinie szczęścia można
próbować swoich sił nawet w najtrudniejszych scenariuszach. Kartami można nawet
pobawić się w jakiś ograniczony deckbuilding, szczególnie jeśli decydujemy się
na połączenie dwóch frakcji. Im więcej kart, tym większe możliwości.

Jako że każdy gracz podejmuje decyzje za siebie, to nie
występuje tutaj syndrom lidera (przynajmniej w naszych rozgrywkach). Brak
znajomości kart, które partner ma na ręce dodatkowo utrudnia decydowanie za
niego. Jednocześnie obu graczom powinno zależeć na skutecznej współpracy, bo odpadnięcie jednego z nich praktycznie
uniemożliwia wygranie (chyba że sytuacja na stole była naprawdę dogodna i
wystarczyło „przypieczętować zwycięstwo”).

Czyhające na nas nieznane niebezpieczeństwo (nie wiemy jakie
karty są kolejne w talii przeciwności, chyba że jakaś karta pozwoli nam je
podejrzeć) sprawia, że rozgrywka nie jest nudna. Mając raptem kilka scenariuszy
i grając w grę jako w jedną z kilku wciąż jesteśmy czymś zaskakiwani i nie
wiemy, co czeka na nas po drugiej stronie Anduiny.

Karty scenariusza.

Warto też wspomnieć o zróżnicowaniu poziomu trudności
różnych scenariuszy – zależnie od tego czy czujemy się na siłach możemy porwać
się na wymagające Dol Guldur (jeszcze nie udało nam się nawet dojść do finałowego
bossa scenariusza – Nazgula) czy też zmierzyć się z dość łatwym scenariuszem
rozgrywającym się w Mrocznej Puszczy. Poziom trudności określa cyfra, dzięki
czemu możemy go łatwo porównać do tego występującego w innych misjach. Same zadania są dość zróżnicowane, w jednych musimy po
prostu przejść przez kilka etapów, w innych pokonać konkretnego bossa. Fajnie,
że są też różne poboczne misje dla konkretnych etapów (np. uratować jakąś
postać, by później już z jej pomocą pokonać potężnego wroga). Wszystko to
sprawia, że czujemy się trochę jak w karcianym RPG, gdzie bohaterowie
faktycznie podróżują przez Śródziemie. Gdyby jeszcze tylko zdobywali poziomy 😉

Karta wyprawy, z prawej strony ikonka scenariusza.

Karty talii spotkań są oznaczone zawsze ikonkami, które znajdują się także na kartach scenariusza. Dzięki temu możemy w prosty sposób skompletować daną przygodę.

Kasia:

Władca Pierścieni to ten typ gry, w którą niezbyt często
udaje się wygrać [albo to my jesteśmy nędzni w kooperowaniu 😉 – W.]. Nie
oznacza to oczywiście, że rozgrywka na tym traci. Poszczególne scenariusze mają
różny poziom trudności i nieraz ma się wrażenie, że siły ciemności uwzięły się
na naszych bohaterów i próbują ich za wszelką cenę wykończyć. Sprawia to, że
zmagania wymagają naprawdę dużo skupienia, a u mnie skutkuje to nieraz
paraliżem decyzyjnym. Można uznać to za niewielki mankament lub po prostu
specyfikę rozgrywki, że nieraz trzeba wybierać pomiędzy rozwiązaniem złym a
gorszym. Nawet przegrana partia nie zniechęca do samej gry i często ma się
ochotę na natychmiastowy rewanż.

Jeśli chodzi o mechanikę to uważam, że jest ona wyjątkowa i bardzo ciekawa,
dzięki czemu pozytywnie wyróżnia się na tle znanych mi karcianek. Na szczególne
uznanie zasługuje pomysł, że poprzez rozgrywkę uczestniczymy w przygodzie i
stawiamy czoło różnym przeciwnościom, a nie tylko wystawiamy stwory do boju i
tłuczemy się wzajemnie, jak to ma miejsce w większości tego typu gier.

Ocena Wiktora: 9/10

Ocena Kasi: 8/10

Klimat i tematyka

Wiktor:

Nie jestem maniakalnym fanem Śródziemia, nie znam
elfickiego, nie jestem w stanie wymienić przodków Thorina czy wszystkich dokonań
Elronda, ale lubię klimaty fantasy, a Władca
Pierścieni nie jest mi obcy. W zawiązku z tym tematyka była ważną kwestią
przy wyborze gry – wolę grać w coś, o czym mam pojęcie niż wkraczać do nowego,
nieznanego mi i mniej dopracowanego niż u Tolkiena świata. Śródziemie to też
gwarancja „klasycznych” stworów fantasy – krasnoludów, orków, elfów itp. W grze
odczuwalny jest klimat wyprawy, w której garstka bohaterów wraz z sojusznikami
mierzy się z przeciwnościami losu i przeszkodami rzucanymi im pod nogi przez
samego Saurona. Trzeba przyznać, że znaczny wpływ na klimat mają grafiki na
kartach, które można podziwiać podczas gry. Jeśli dodamy do tego flavor, powstanie nam klimatyczna
kooperacyjna karcianka, w której jednak znajdziemy trochę liczenia i
kalkulowania.

Świetnie zilustrowani przeciwnicy.

Kasia:

Od kiedy pamiętam byłam fanką Władcy Pierścieni, więc ta tematyka idealnie wpasowuje się w mój
gust. Dodatkowo jest ona dobrze oddana w grze, na przykład w zdolnościach
poszczególnych bohaterów i na klimatycznych grafikach oraz tekstach
umieszczonych na kartach. Dzięki temu można świetnie wczuć się w rozgrywaną
historię.

Ocena Wiktora: 8/10 

Ocena Kasi: 9/10

Gra we dwoje

Wiktor:

Ze względu na zawartość pudełka podstawka Władcy Pierścieni LCG przeznaczona jest
dla 1-2 graczy i w obu kombinacjach sprawdza się dobrze. Przyznam szczerze, że
solo zagrałem jedynie kilka gier i „dawało radę”, chociaż nie jestem fanem tego
typu rozrywki. Gra w pojedynkę za bardzo przypomina mi układanie pasjansa. We
dwoje natomiast grało się nam dobrze, jak już pisałem nie zaobserwowałem efektu
lidera – decyzje podejmowaliśmy wspólnie, razem decydując, które z nas ma
zagrać jaką kartę (szczególnie w przypadku scenariusza, który ograniczał nas do
jednego sojusznika na turę). Wbrew wcześniejszym przewidywaniom Władca Pierścieni LCG okazał się wymagającym przeciwnikiem. O ile pierwszy scenariusz
nie sprawił nam problemu, to w dalszych bywało różnie. Do tej pory nie udało
nam się jeszcze przejść dwóch z pięciu scenariuszy, które oferuje podstawka
wraz z dwoma małymi dodatkami.

Początek rozgrywki – na stole dopiero sami bohaterowie.

Kasia:

Teoretycznie we Władcę Pierścieni można grać zarówno w
większym gronie jak i samodzielne, jednak sądzę, że tak naprawdę został on
stworzony z myślą o dwóch graczach. Jak dla mnie sprawdza się znakomicie jako
typowa gra dla dwojga, choć kusi mnie żeby kiedyś wypróbować wariant solo.

Ocena Wiktora: 9/10

Ocena Kasi: 8/10

Podsumowanie

Wiktor

Kooperacyjna karcianka – brzmi strasznie i tajemniczo (nas zastanawiało
jak to będzie działać), a okazuje się dobrą rozrywką. Scenariusze na tyle
różnią się od siebie, że nawet przy niewielkiej liczbie kart, którą posiadamy
gra sprawia nam przyjemność, nie nuży i nie jest wtórna. Mimo obaw
rozgrywka nie polega na karcianej wojnie przeciwko talii wydarzeń – graczy
czeka trochę kombinowania, liczenia, walki i złości, po przegranych przygodach
😉 Gdyby jeszcze istniał wariant konfrontacyjny – orkowie i inne plugastwa vs.
dzielni ludzie sprzymierzeni z elfami i krasnoludami 😉

Kasia

Jest to przede wszystkim gra kooperacyjna, co może wiele
osób na wstępie zniechęcić, a uważam że niesłusznie, bo jest to karcianka warta
uwagi. Sięgamy po nią chętnie i mimo że mamy tylko dwa dodatki, to zapewniają
one sporą dawkę rozrywki. Dla fanów Śródziemia to pozycja według mnie
obowiązkowa.

Różne rodzaje kart z talii spotkań.

Plusy:

• ładne grafiki
• czuć klimat Władcy
• coś dla osób lubiących karcianki bez negatywnej interakcji
• świetna dla dwojga
• fajna mechanika

Minusy:

• to jednak LCG, w które trzeba ciągle inwestować
• niektóre scenariusze są BARDZO trudne jeśli gramy tylko podstawką
• podstawka pozwala tylko na mocno ograniczony deckbuilding

Znaczniki zagrożenia graczy.

Karta talii gracza i spotkań.

Żetony zasobów, ran i drogi.

Gimli i Legolas.

Różne rodzaje kart.